Σε κάθε ομάδα, είτε αγωνιστική είτε κοινωνική, η συνοχή και η συνεργασία αποτελούν βασικά στοιχεία για την επίτευξη των κοινών στόχων. Το ίδιο ισχύει και στο ποδόσφαιρο, όπου η ομαδικότητα, η πειθαρχία και ο αλληλοσεβασμός είναι απαραίτητοι για μια θετική πορεία. Παρότι μια ερασιτεχνική ομάδα μπορεί να διαθέτει πολλές αρετές όπως καλό δυναμικό, καλή φυσική κατάσταση και σωστή οργάνωση, υπάρχει ένας παράγοντας που μπορεί να υπονομεύσει τα πάντα: η αλαζονεία.
Η αλαζονεία, είτε εκδηλώνεται από έναν μεμονωμένο ποδοσφαιριστή είτε από περισσότερο κόσμο μέσα στην ομάδα, έχει τη δύναμη να διαταράξει σοβαρά τις ισορροπίες. Ένας αλαζονικός παίκτης συχνά υπερεκτιμά τις δυνατότητές του, αγνοεί τις οδηγίες του προπονητή και παραμερίζει τη σημασία της συνεργασίας. Αυτή η στάση προκαλεί εντάσεις, μειώνει την εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών και δημιουργεί ένα αρνητικό κλίμα που επηρεάζει την ομαλή λειτουργία της ομάδας.
Πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι, η αλαζονεία αλλοιώνει και τις ανθρώπινες σχέσεις. Οι συμπαίκτες αισθάνονται αδικημένοι ή υποτιμημένοι, γεγονός που μειώνει το κίνητρο και τη διάθεση για προσφορά. Η αρνητική αυτή ενέργεια μεταφέρεται στα αποδυτήρια, στις προπονήσεις και τελικά στον αγωνιστικό χώρο, όπου τα αποτελέσματα που έρχονται αρχίζουν να είναι αρνητικά.
Για να παραμείνει μια ομάδα δυνατή και λειτουργική, χρειάζεται σεβασμό, ταπεινότητα και κατανόηση. Οι ρόλοι πρέπει να είναι ξεκάθαροι, οι αξίες κοινές και η συνεργασία προτεραιότητα. Μόνο έτσι μπορεί να χτιστεί ένα υγιές περιβάλλον που ενισχύει την προσπάθεια όλων και οδηγεί σε σταθερή αγωνιστική βελτίωση.
Στον αθλητισμό, όπως και στη ζωή, η αλαζονεία δεν προσφέρει πραγματικά οφέλη. Αντίθετα, μπορεί να ακυρώσει την προσπάθεια μιας ολόκληρης ομάδας. Η επιλογή λοιπόν είναι πάντα η ίδια: ενότητα ή εγωισμός. Και μόνο με την ενότητα μπορεί μια ομάδα να προχωρήσει μπροστά.
Όλα τα παραπάνω τα γράφω γιατί διαπιστώνω οτι η αλαζονεία <<κυκλοφορεί>> ανάμεσα μας και φοβάμαι ότι κάποιες ομάδες θα την <<πληρώσουν>>
Εκτός αν γίνουν οι απαραίτητες παρεμβάσεις και αλλαγή νοοτροπίας...