Υπάρχουν στιγμές που η χαρά δεν περιγράφεται εύκολα, γιατί δεν αφορά μόνο μια επιτυχία, αλλά ένα ολόκληρο ταξίδι.
Ένα αργυρό μετάλλιο που δεν αποτελεί απλώς μια ακόμα διάκριση στο ενεργητικό του, αλλά ένα σημαντικό βήμα προς το όνειρό του, τη Γυμναστική Ακαδημία.
Ως προπονητής του, νιώθω περήφανος.
Ως πατέρας του, όμως, νιώθω πραγματικά ευλογημένος.
Γιατί πίσω από τις διακρίσεις, πίσω από τα μετάλλια, πίσω από κάθε άνοδο στο βάθρο, υπάρχει ο κοινός μας ιδρώτας, οι στιγμές που μοιραστήκαμε στις προπονήσεις, οι αναπνοές πριν τον αγώνα, οι αγκαλιές μετά από κάθε προσπάθεια, είτε ήταν νίκη είτε ήττα.
Υπάρχει αυτή η σπάνια σχέση που γεννιέται όταν δύο άνθρωποι πορεύονται μαζί προς έναν στόχο, όταν πατέρας και γιος γίνονται ομάδα, σύμμαχοι, συνοδοιπόροι.
Τον είδα να ωριμάζει μέσα από το άθλημα, να σφυρηλατεί χαρακτήρα, να σηκώνεται μετά από κάθε πτώση και να προσπαθεί ξανά με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.
Τον είδα να κάνει θυσίες, να επιμένει, να πιστεύει, να παλεύει με καθαρή καρδιά και καθαρό βλέμμα. Και κάθε φορά που τον παρακολουθώ να αγωνίζεται, αισθάνομαι πως η δική μου πορεία στον χώρο του καράτε αποκτά ακόμη βαθύτερο νόημα.
Θέλω να τον συγχαρώ δημόσια, όχι μόνο για το αργυρό μετάλλιο, αλλά για όλα όσα είναι.
Για τη μαχητικότητά του, την αφοσίωσή του, την ψυχή του. Γιατί, τελικά, αυτό που με συγκινεί περισσότερο δεν είναι το βάθρο, αλλά η διαδρομή που μοιραζόμαστε.
Οι στιγμές που μας ενώνουν, μας δυναμώνουν και μας κάνουν να νιώθουμε πως ό,τι χτίζουμε μαζί, θα το κουβαλάμε μέσα μας για πάντα.
Συγχαρητήρια, αγόρι μου.


