Στα ερασιτεχνικά γήπεδα δηλαδή εκεί που παίζουν παιδιά, φίλοι, γείτονες, συγγενείς παρακολουθούμε πολλές φορές ένα αποκρουστικό φαινόμενο: ενήλικες «φίλαθλοι» να ουρλιάζουν,να βρίζουν,να καταριούνται να προσβάλουν τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές, λες και είναι εχθροί σε πόλεμο.
Το χειρότερο δε είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ δίπλα τους στέκεται ο πατέρας του παιδιού που βρίζουν ενδεχομένως η μάνα του, ο παππούς και η γιαγιά του.
Άνθρωποι που ήρθαν να καμαρώσουν τα παιδιά τους και ακούνε, ανήμποροι, να τα ξεφτιλίζουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο.
Αυτό δεν λέγεται πάθος για την ομάδα και ούτε την βοηθούν με αυτόν τον τρόπο!!!Αυτό λέγεται ξεφτίλα, τοξικότητα, θράσος χωρίς παιδεία και εννοείται ότι έστω και σιωπηρά αυτός που λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο γίνεται ο ίδιος περίγελος για όλους τους !Εδώ λοιπόν υπάρχει και οι ευθύνη των <<άλλων>> που σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει να παρεμβαίνουν και να βάζουν στην θέση τους που δεν πηγαίνουν στο γήπεδο να δουν ένα παιχνίδι,αλλά να εκτονωθούν! όλους αυτούς
Αν νομίζετε ότι το γήπεδο είναι χώρος για να ξεσπάτε τα κόμπλεξ σας, με χυδαιότητες και απειλές, μην έρχεστε. Ούτε το άθλημα, ούτε οι παίκτες, ούτε οι οικογένειές τους, σας έχουν ανάγκη.
Ο αθλητισμός είναι για όσους ξέρουν τι θα πει σεβασμός, ήθος και ανδρισμός και όχι για θρασύδειλους που κρύβονται πίσω από τις κερκίδες.
Μπορεί για κάποιους να μην λένε τίποτα όλα όσα γράφουμε και υποστηρίζουμε κατά καιρούς, αλλά εμείς σε πείσμα όλων αυτών θα επιμένουμε και θα προσπαθούμε για το καλύτερο ούτως ώστε τα νέα παιδιά να ασχολούνται με το άθλημα, αφού όλοι εμείς έχουμε συμβάλει για να υπάρχει ενα υγιές περιβάλλον όπου εκτός των άλλων θα επικρατεί η ευγένεια και θα λειτουργεί το <<Ευ Αγωνίζεσθαι>>
Και κάτι τελευταίο!Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο δεν είναι επαγγελματικό θέαμα. Είναι προσπάθεια. Είναι ιδρώτας. Είναι ελπίδα. Όποιος δεν το σέβεται, δεν έχει καμία θέση ούτε μέσα, ούτε έξω απ’ το γήπεδο.