Του Νίκου Ορφανίδη
Ζω και βλέπω καθημερινά την απαξίωση του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου εδώ στη Μακεδονία — στον Δήμο Λαγκαδά, στον Δήμο Σκυδρας στον δήμο κιλκις και στις γύρω περιοχές, στα χωριά που κάποτε έσφυζαν από ζωή και αθλητισμό. Η εικόνα είναι αποκαρδιωτική:
Ο Δήμος Κιλκίς δεν έχει πλέον ούτε Β’ ούτε Γ’ ερασιτεχνική κατηγορία, παρότι μιλάμε για περίπου 200 χωριά. Το ίδιο συμβαίνει και στον Δήμο Λαγκαδά. Συνολικά, δεν κατεβαίνουν πάνω από 100 ομάδες, ενώ άλλες 80 σκέφτονται να μην δηλώσουν καν συμμετοχή. Σε πολλά χωριά έχει απομείνει μόνο ένας πολιτιστικός σύλλογος — αν έχει μείνει κι αυτός. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες έχουν εξαφανιστεί.
Και μέσα σε αυτή την κατρακύλα, βλέπουμε και το εξής: κάποιοι που έχουν βρει την “παχιά αγελάδα” να νοιάζονται μόνο για το πώς θα κάνουν τα 150 παιδιά Ακαδημίας να γίνουν 200, με καθαρά εισπρακτικούς σκοπούς. Η ουσία, η ανάπτυξη των παιδιών, η αγάπη για το άθλημα, περνάει σε δεύτερη μοίρα. Για να είμαι δίκαιος, υπάρχει κι ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων που δουλεύουν πραγματικά επαγγελματικά και ενδιαφέρονται για το αναπτυξιακό και το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.
Η πολιτεία πρέπει να παρέμβει: να απλουστεύσει τους κανόνες για τα διπλώματα προπονητών, να διασφαλίσει ότι τα χρήματα του αθλητισμού δίνονται σε ελεγχόμενη και στοχευμένη βάση, και να τα κατευθύνει εκεί που υπάρχει πραγματική ανάγκη — στα χωριά και τις ομάδες που σβήνουν. Και όχι να υπάρχουνε κωδικοί χρημάτων σε κάθε δήμο και αυτά να δίνονται καθαρά για λόγους ψηφοθηρικούς σε πέντε με έξι συγκεκριμένες ομάδες
Χωρίς αθλητισμό και πολιτισμό, η ύπαιθρος χάνει την ψυχή της.