Το καλοκαίρι στην Ελλάδα σημαίνει ήλιο, θάλασσα, νησιά, πανέμορφα χωριά, και φυσικά αυτό που δίνει παλμό στην ελληνική επαρχία είναι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις. Πανηγύρια, χοροί, παραδοσιακά τραγούδια, γλέντια που κρατούν τις ρίζες μας ζωντανές και προσφέρουν στον κόσμο χαρά και διέξοδο από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, με ένα μικρό κόστος.Μια τεράστια ευκαιρία να συναντηθούν άνθρωποι που έχουν χρόνια να βρεθούν και να ζωντανέψει η ύπαιθρος...
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ένα φαινόμενο που δεν το συναντούσαμε τα προηγούμενα χρόνια και αφορά όλους αυτούς τους <<μυγιάγγιχτους>> που με περισσή ευκολία ενοχλούνται γιατί νυστάζουν(την τύφλα τους) και αρχίζουν τις καταγγελίες με συνέπεια να ματαιώνονται εκδηλώσεις οι οποίες συνοδεύονται με την αστυνομική παρουσία,που πολλές φορές εξελίσσεται και σε αυτόφωρη διαδικασία!!!!Ακόμη και εκδηλώσεις που γίνονται σε βουνά,σε λαγκάδια,σε γήπεδα ενοχλούν όλους αυτούς τους <<περίεργους>> ανθρώπους που δεν αντέχουν τους άλλους να περνάνε όμορφα και ανέμελα!!!Οι <<ελαφρές>> δικαιολογίες δεν μπορούν να σταθούν σε μια πολιτεία με την παράδοση και τα πολιτιστικά πράγματα του τόπου μας.
Δηλαδή ρε μεγάλε εσύ που κάνεις με ευκολία την καταγγελία μετά τις 11 το βράδυ σε αρέσει η εικόνα της σύλληψης με την διαδικασία του αυτοφώρου προέδρων πολιτιστικών συλλόγων που προσφέρουν εθελοντικά για να κρατηθεί όρθια η παράδοση! Απο τι ακριβώς Κε του τρίτου ορόφου και της μονοκατοικίας ενοχλείσθε; Απο το κλαρίνο, την λύρα και το μπουζούκι; Από το ότι ο κόσμος διασκεδάζει δίχως πολυτέλειες;
Είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς οι ίδιοι άνθρωποι που "ενοχλούνται" από μια πολιτιστική εκδήλωση που κρατάει λίγες ώρες, την επόμενη μέρα μπορεί να πετούν τα σκουπίδια εκτός κάδου, να αφήνουν τον καφέ τους στο παγκάκι της πλατείας, να παρκάρουν όπου βρουν ή να έχουν το σκυλί τους χωρίς λουρί. Εκεί η ευαισθησία εξαφανίζεται. Εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα. Εκεί δεν γίνονται καταγγελίες.
Η επιλεκτική ευαισθησία, η άνεση με την οποία σηκώνεται το τηλέφωνο για να καταγγελθεί κάτι που επί της ουσίας ενώνει την κοινότητα και κρατάει ζωντανή την παράδοση, πρέπει επιτέλους να μας προβληματίσει.
Ναι, ο σεβασμός στην κοινή ησυχία είναι σημαντικός. Ναι, υπάρχουν όρια και κανονισμοί. Αλλά η αστυνομία δεν μπορεί να καλείται για να διακόπτει πανηγύρια στις 11 το βράδυ, όταν σε κάθε γωνιά της πόλης ή του χωριού μπορεί να υπάρχουν άλλες, πολύ σοβαρότερες παραβάσεις που περνούν απαρατήρητες.
Αν δεν προστατεύσουμε τις παραδόσεις μας αν δεν δείξουμε λίγη ανοχή για το κοινό καλό, τότε κινδυνεύουμε να τις χάσουμε. Και τότε θα μείνουμε μόνο με σιωπηλές, άδειες πλατείες και κουρασμένα καλοκαίρια, χωρίς ψυχή και χωρίς γλέντι.
Η Ελλάδα δεν είναι μόνο ήλιος και θάλασσα. Είναι και η γιαγιά που στήνει τραπέζι στην αυλή, τα παιδιά που χορεύουν σε παραδοσιακές στολές, το χωριό που γεμίζει ξανά ζωή. Όποιος ενοχλείται απ' όλα αυτά, ίσως τελικά δεν ενοχλείται από τον θόρυβο αλλά από τη χαρά του άλλου.
Και αυτό είναι κάτι πολύ πιο επικίνδυνο από μια μουσική μέχρι τα μεσάνυχτα.