Σε κάθε ερασιτεχνική ποδοσφαιρική ομάδα, το πάθος, το ταλέντο και οι φιλοδοξίες των νεαρών παικτών ξεχωρίζουν. Οι νέοι έρχονται με όρεξη, ενέργεια και όνειρα. Θέλουν να τρέξουν, να μάθουν, να κερδίσουν. Είναι αυτοί που φέρνουν τη φρεσκάδα, την ταχύτητα, τη δημιουργικότητα. Όμως, όσο απαραίτητα κι αν είναι αυτά τα στοιχεία, δεν είναι αρκετά από μόνα τους.
Χωρίς την παρουσία των πιο έμπειρων παικτών, η ομάδα μοιάζει με πλοίο στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, χωρίς πηδάλιο. Γιατί η εμπειρία δεν είναι κάτι αόριστο αλλά είναι η φωνή της ψυχραιμίας, της στρατηγικής, της σταθερότητας.
Οι παλαιότεροι δεν είναι μόνο οι "μεγάλοι σε ηλικία". Είναι οι ήρεμες δυνάμεις που έχουν περάσει μέσα από λάθη, ήττες, τραυματισμούς, επιτυχίες. Είναι εκείνοι που μπορούν να διαβάσουν έναν αγώνα, να εμψυχώσουν έναν νέο παίκτη όταν απογοητεύεται, να δείξουν τι σημαίνει πραγματικό «ομαδικό πνεύμα».
Μια ερασιτεχνική ομάδα δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο στο ταλέντο και τη φιλοδοξία. Χρειάζεται η ισορροπία. Οι νέοι χρειάζονται πρότυπα και καθοδήγηση, ενώ οι παλαιότεροι χρειάζονται το πάθος και την ενέργεια των νεότερων για να συνεχίζουν. Είναι μια δυναμική σχέση αλληλοσεβασμού, από την οποία όλοι κερδίζουν και πάνω απ’ όλα η ίδια η ομάδα.
Άρα πάντα θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, δεν παίζει ρόλο μόνο το ποιος τρέχει πιο γρήγορα αλλά και το ποιος ξέρει πότε να σταματήσει, να κοιτάξει γύρω και να πάρει τη σωστή απόφαση.