Το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου. Το μοναδικό πράγμα που είχε τόσο έλεγχο πάνω μου, μπορούσε να με κάνει μέσα σε ένα δευτερόλεπτο να χαμογελάω και να κλαίω ταυτοχρόνως.
Σκέψου στα 22 σου να έχεις να βρεις χρήματα για να διαχειριστείς 30 άτομα άτομα και να έχεις ως στόχο να τους προσφέρεις πράγματα που δεν έχουν ξαναδεί στο Ερασιτεχνικό Ποδόσφαιρο ειδικά από ομάδα Γ’ τοπικού όπως προσωπικό φυσιοθεραπευτή, παπούτσια, ιδιωτική ασφάλιση…
Όλα αυτά να τα κάνεις παράλληλα όσο μεγαλώνεις, ωριμάζεις ο ίδιος ως άνθρωπος, έχεις άσχημα πράγματα να συμβαίνουν στη ζωή σου ΚΑΙ με τους φίλους σου, τους οποίους αναγκαστικά θα τους χάσεις καθώς πλέον είστε συνεργάτες αλλά και χωρίς καμία εμπειρια.
Ε όλο αυτό το συνοθύλευμα ήταν 2 back to back άνοδοι κατηγοριών, και στην τρίτη του χρονιά θα μπορούσε να παίζει στην Α’ ΕΠΣΜ. Χωρίς καμία διάθεση προσβολής, ομάδες χρόνων και με μεγάλη ιστορία δεν μπορούν να το καταφέρουν αυτό που κάνανε 5 22χρονοι.
Αποχωρούμε λοιπόν με το κεφάλι ψηλά, περήφανοι, πικραμένοι αλλά περήφανοι, στα 22 κάποιοι γράφουν ιστορία, κάποιοι τη διαβάζουν.
Μόνο ΥΛΤΕΞ.