Νιώθεις σημαντικός όταν σου δίνει την ευθύνη ο προπονητής να καθαρίσεις τις φάσεις στο γήπεδο ή να συμμαζέψεις το παιχνίδι της ομάδας, αλλά γκρινιάζεις όταν σου δίνει την ευθύνη ο γονιός να καθαρίσεις το δωμάτιό σου ή να συμμαζέψεις το σπίτι.
Θεωρείς φυσιολογικό όταν ο προπονητής σου σού αναθέσει να μαζέψεις κώνους, πιατάκια και μπουκαλάκια μετά την προπόνηση αλλά θεωρείς αφύσικο όταν ο γονιός σου σού αναθέσει να μαζέψεις το πιάτο σου και το ποτήρι σου από το τραπέζι μετά το φαγητό.
Υπερηφανεύεσαι όταν σε θεωρούν παίχτη για όλες τις δουλειές στην ομάδα, αλλά γκρινιάζεις όταν θεωρείς ότι είσαι το παιδί για όλες τις δουλειές στην οικογένεια.
Αν λοιπόν θεωρείς ότι οφείλεις να «υπηρετείς» το σύνολο στην αθλητική ομάδα αλλά την ίδια στιγμή συνολικά η οικογενειακή ομάδα οφείλει να «υπηρετεί» εσένα, τότε σκέψου ξανά.
Γιατί έτσι δεν βγαίνουν οι πρωταγωνιστές της ζωής αλλά οι εγωιστές της ζωής.