Του Κώστα Βλαχούδη
Το βασίλειο των μπιτς μπαρ στη χώρα μας μεγαλώνει και κατακτά όλο και περισσότερο χώρο στις άλλοτε όμορφες παραλίες μας. Κάποτε ξεκίνησαν με το να προσφέρουν μια ομπρέλα και δυο ξαπλώστρες με κόστος έναν καφέ. Τώρα το concept ξέφυγε από τα όρια της αμετροέπειας και του κιτς. Οι παραλίες γέμισαν με μόνιμες κατασκευές πάνω στις οποίες υπάρχουν ξύλινα κρεβάτια, καναπέδες, στρώματα, τραπέζια, ενίοτε ναργιλέδες και ότι χαρίζει μια επίφαση άνεσης και πολυτέλειας σε κάθε ματαιόδοξο που είναι πρόθυμος να πληρώσει μερικά μεροκάματα του. Αν και σε υπαίθριο χώρο, σε πολλά μπιτς μπαρ έχει διαμορφωθεί είσοδος. Θα πρέπει να περάσεις από εκεί, να υποβάλεις τα διαπιστευτήρια σου στον πορτιέρη, και ανάλογα με το τι είσαι διαθέσιμος να ξοδέψεις θα σε τοποθετήσουν στην ανάλογη σειρά και ξαπλώστρα. Στη μπροστινή σειρά είναι οι μόνιμες κατασκευές με τους ξύλινους καναπέδες – κρεβάτια και στρώματα. Είναι οι θέσεις VIP. Πίσω είναι οι κοινοί θνητοί .Για να φτάσεις στη θάλασσα θα πρέπει να περάσεις ανάμεσα τους αν και ο χώρος είναι συνήθως κατειλημμένος από τα συμπράγκαλα των VIP.Επίσης οι κοινοι θνητοί αντί να μυρίζουν θάλασσα μυρίζουν ναργιλέδες με γεύση… φράουλα. Το σκηνικό συμπληρώνουν οι δυνατές μουσικές, αδιάφορες και ενοχλητικές στην πλειοψηφία τους.Θα πει κάποιος, αν δεν σου αρέσει πάρε τα κουβαδάκια σου και πάνε παρακάτω. Μόνο που και παρακάτω πλέον έχει μπιτς μπαρ και ο χώρος που περισσεύει για αυτούς που δεν επιθυμούν αυτές τις ανέσεις λιγοστεύει κάθε χρόνο όλο και περισσότερο. Αλλά και παρακάτω να πας θα ακούς και πάλι τις μουσικές που δονούν την ατμόσφαιρα και θα μυρίζεις τα καυσαέρια από τις γεννήτριες των μπιτς μπαρ. Και σε άλλες χώρες υπάρχουν μπιτς μπαρ. Αλλού είναι μικρά με ελάχιστες ξαπλώστρες που δεν ενοχλούν και αλλού είναι πίσω από την αμμουδιά ώστε να μην καταστρέφουν το τοπίο, το περιβάλλον και την αισθητική. Στην Ελλάδα, η βουλιμία στο εύκολο κέρδος, η αδιαφορία για το περιβάλλον και η κιτσάτη αισθητική, έχουν καταστρέψει τις παραλίες και έχει διαμορφώσει το χαμηλό προφίλ των τουριστών που μας επισκέπτονται, που απορούν πως οι Έλληνες κάνουν στη χώρα τους αυτά που οι ίδιοι στις δικές τους χώρες ούτε που θα τολμούσαν να σκεφτούν.