Σε πολλές συζητήσεις που γίνονται καθημερινά και έχουν σχέση με τους λόγους που εγκαταλείπουν ομάδες την ενεργό δράση.
Ακούω βαθυστόχαστες αναλύσεις και ώρες-ώρες τραβάω τα μαλλιά μου με όλα αυτά που ακούω. Ρε αδέλφια τα πράγματα είναι πιο απλά και δεν χρειάζεται να είναι κανείς με διδακτορικό για να καταλάβει τι συμβαίνει. Άλλαξαν οι εποχές και ο τρόπος ζωής καταρχάς που μεγαλώνει ένα παιδί και έχει αναπτύξει άλλες δραστηριότητες και έχει άλλα ενδιαφέροντα. Υπάρχει τεράστια λειψανδρία για να ασχοληθούν με τα διοικητικά και βέβαια σε όλα αυτά έρχεται να δέσει και η γενικότερη οικονομική κατάσταση. Η αδιαφορία βέβαια και οι προτεραιότητες που θέτουν και οι διάφοροι φορείς που απαξιώνουν τον ρόλο των ομάδων και γενικότερα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, ενισχύει τις σκέψεις για την απραγία και την εγκατάλειψη. Όλα τα παραπάνω γιγαντώνονται στα χωριά που έχουν αδειάσει και το αίσθημα της επιβίωσης είναι πρωταρχικό.Πλέον ο ποδοσφαιριστής δεν είναι δακτυλοδεικτούμενος όπως τα δικά μας χρόνια που τελείωνε το παιχνίδι και τα κορίτσια ήταν στην ουρά! Τότε που το όνειρο του νέου ήταν να παίξει ποδόσφαιρο πρώτα στην ομάδα του χωριού, μετά στον ΠΑΟΚ,ΑΡΗ,ΗΡΑΚΛΗ και βέβαια στην Εθνική! Όλα αυτά βέβαια έχουν αλλοιωθεί επίσης με συνέπεια να μην είναι ελκυστικά, οπότε δεν υπάρχει και το ανάλογο ενδιαφέρον.
Άρα λοιπόν και σύμφωνα με την εξέλιξη της κοινωνίας νομίζω ότι η πορεία των ερασιτεχνικών ομάδων κυρίως στην περιφέρεια είναι φυσιολογική και όσοι προερχόμαστε απο την περιφέρεια γνωρίζαμε ότι θα έρθει και αυτή η δύσκολη στιγμή.