Τον φθινόπωρο του 1953 και συγκεκριμένα στις 31 Οκτωβρίου, η Εθνική ομάδα ήταν συγκεντρωμένη στο ξενοδοχείο «Αριάδνη», στην περιοχή της Εκάλης.
Την επόμενη ημέρα ήταν προγραμματισμένος ο πρώτος αγώνας για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1954 που θα διεξαγόταν στην Ελβετία.
Η «γαλανόλευκη» είχε κληρωθεί με τη Γιουγκοσλαβία και το Ισραήλ, ενώ, εν μέσω διαφόρων εξωαγωνιστικών ζητημάτων, το πρώτο ματς θα ήταν κόντρα στο μεσανατολικό κράτος.
Με τον θρυλικό Ανδρέα Μουράτη του Ολυμπιακού να δίνει το έναυσμα, όλοι οι διεθνείς αποχώρησαν από το ξενοδοχείο και κατευθύνθηκαν στα γραφεία της ΕΠΟ στην Αθήνα, προκειμένου να ζητήσουν κάποια έξοδα οδοιπορικών που τους οφείλονταν.
Σε μία εποχή που ο επαγγελματισμός δεν είχε κάνει την εμφάνισή του, τουναντίον απαγορευόταν ρητά η οποιαδήποτε χρηματική αμοιβή προς τους συμμετέχοντες σε αθλητικά γεγονότα, ήταν πολύ φυσιολογικό τα ταξίδια στο εξωτερικό για τις υποχρεώσεις τις Εθνικής να «γονατίζουν» οικονομικά τους παίκτες που προκειμένου να τα βγάλουν πέρα έκαναν και άλλες δουλειές.
Ο μοναδικός που αρνήθηκε να συμμετάσχει στην κίνηση, η οποία θεωρείται προπομπός της ίδρυσης του Πανελληνίου Συνδέσμου Αμοιβομένων Ποδοσφαιριστών, ήταν ο Ηλίας Ρωσσίδης, ο οποίος λίγο αργότερα έλαβε ειδική μνεία γι’ αυτήν του την ενέργεια και χρίστηκε από την ομοσπονδία ισόβιος αρχηγός του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.
Η ΕΠΟ, πάντως, που βρέθηκε αρχικά σε αδιέξοδο, υποσχέθηκε να δώσει λύση στο ζήτημα μετά τον αγώνα με το Ισραήλ.
Στο κατάμεστο γήπεδο του Παναθηναϊκού ο Θανάσης Μπέμπης σκόραρε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης και χάρισε τη νίκη στην Εθνική.
Μετά το παιχνίδι και με την πίεση που υπήρξε για την συμπεριφορά κάποιων ποδοσφαιριστών μαζί με τον Μουράτη τιμωρήθηκαν με ποινή ισόβιου αποκλεισμού από την Εθνική ομάδα, ο Μανταλόζης, ο Καραπατής, ο Σούλης, ο Πούλης, ο Νεμπίδης, ο Εμμανουηλίδης, ο Σεραφείδης, ο Δαρίβας, ο Πετρόπουλος, ο Μπέμπης, ο Δρόσος, ο Αλούπης, ο Ιωάννου και ο Νεστορίδης.
Οι αποφάσεις θεωρήθηκαν πολύ σκληρές, αφού το μόνο που έκαναν οι παίκτες ήταν να ζητήσουν τα όντως οφειλόμενα από την ομοσπονδία, ακόμα κι αν αυτό συνέβη την παραμονή ενός τόσο σημαντικού αγώνα.
Ο φίλαθλος κόσμος διχάστηκε, αλλά οι περισσότεροι ήταν με το μέρος των ποδοσφαιριστών, ενώ ακόμα και ο Τύπος που είχε φανεί ιδιαίτερα επικριτικός, στάθηκε ενάντια σε αυτή την απόφαση.
«Η Ανωτάτη Ποδοσφαιρική Αρχή είναι ο ηθικός αυτουργός της, λυπηρής κατά τ’ άλλα, στάσης που κράτησαν οι διεθνείς μας. Οι αποφάσεις της ΕΠΟ μετά από αυτήν υπήρξαν βεβιασμένες, αψυχολόγητες και άδικες», ανέφερε χαρακτηριστικά ένα δημοσίευμα.
Οι μήνες περνούσαν, όμως, η ομοσπονδία δεν λύγιζε μπροστά στις αντιδράσεις και την κατακραυγή από ποδοσφαιριστές, δημοσιογράφους, φιλάθλους κ.τ.λ.
Τελικά χρειάστηκε κυβερνητική πρωτοβουλία και συγκεκριμένα η παρέμβαση του Δημοσθένη Καλλία, υπουργού Παιδείας μετά από 10 ολόκληρους μήνες, προκειμένου να δοθεί μία λύση, η οποία ήταν να χαριστούν οι ποινές σε όλους τους παίκτες.
Αυτή λοιπόν η ενέργεια ενέπνευσε τον σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη που μετέπειτα γύρισε την ταινία <<Οι άσσοι των γηπέδων>> με πρωταγωνιστές όλους αυτούς που είχαν πάρει την συγκεκριμένη απόφαση.
Ευκαιρία λοιπόν τώρα που είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια να δούμε καμιά τέτοια ταινία για να δούμε πως ζούσαν οι ποδοσφαιριστές εκείνης της εποχής και τις θυσίες που έγιναν για να φτάσουμε στο σήμερα.