Του Δημήτρη Κανελάκη
Η αλήθεια είναι όχι στα 14 χρόνια που μεσολάβησαν από τον απίστευτο, τεράστιο, ανεπανάληπτο θρίαμβο της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου στα γήπεδα της Πορτογαλίας, δεν άλλαξαν όσα φανταζόμασταν ότι θα αλλάξουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Σε επίπεδο Εθνικής ομάδας, βέβαια, υπήρξε μια συνέχεια. Θέλετε από κεκτημένη ταχύτητα, θέλετε επειδή η φουρνιά εκείνη αποδείχτηκε ανθεκτική και αξιοποίησε την φοβερή ψυχολογία που είχε, η εθνική ομάδα διατηρήθηκε μέχρι και το 2014 στο υψηλότερο επίπεδο στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Όμως, σε ότι έχει να κάνει με τα επαγγελματικά πρωταθλήματα, όχι μόνο δεν βελτιώθηκαν τα πράγματα μετά την κατάκτηση του Euro το 2004, αλλά έγιναν και χειρότερα.
Η Super League και η Football League δεν αναβαθμίστηκαν, καλύτερη ποιότητα δεν υπήρξε, μεγαλύτερος ανταγωνισμός δεν προέκυψε, οι εγκαταστάσεις δεν βελτιώθηκαν, πιο ελκυστικά τα πρωταθλήματα για τον κόσμο δεν έγιναν.
Λες και δεν είχε συμβεί το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, λες και δεν στράφηκαν τα βλέμματα όλης της ποδοσφαιρικής Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου στην Ελλάδα.
Το μοναδικό όφελος ήταν ότι ο υπόλοιπος ποδοσφαιρικός κόσμος άρχισε να... βλέπει τους Ελληνες παίκτες. Οι ομάδες μετά το 2004 έβαλαν στο σκαουτιγκ τους την Ελλάδα, καθώς κατάλαβαν ότι μπορούσαν να ψωνίζουν από μια πάρα πολύ φτηνή γι’ αυτούς- αγορά, η οποία ήρθε στο προσκήνιο λόγω της κατάκτησης του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και τους πρόσφερε ευκαιρίες.
Γι’ αυτό και είδαμε την τελευταία δεκαετία πολλούς Έλληνες παίκτες να παίζουν σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ορισμένοι και σε ομάδες του υψηλότερου επιπέδου, ενώ είδαμε, επίσης, να αλλάζει και η φιλοσοφία στον τρόπο λειτουργίας των τμημάτων υποδομής στη χώρα μας και της εκπαίδευσης των νεαρών ποδοσφαιριστών.
Μπορεί να μην έγιναν καλύτερα τα πρωταθλήματα μας, όμως, άπαντες παραδέχονται ότι οι Έλληνες παίκτες από το 2004 και μετά είναι καλύτερα εκπαιδευμένοι απ’ ό,τι οι προ του 2004, έστω κι αν υπάρχει μια διχογνωμία για το αν οι τωρινοί είναι όσο ταλαντούχοι ήταν και οι θριαμβευτές της Πορτογαλίας.
Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι πρωταθλητές Ευρώπης γίναμε, όμως, δεν πετύχαμε αυτά τα 14 χρόνια να οργανώσουμε καλύτερα το ποδόσφαιρο μας, να αντιμετωπίσουμε...
παιδικές ασθένειες, να είμαστε αξιόπιστοι, να μην μουλιάζουμε στην διαφθορά, να μην κινδυνεύει ο καθένας που πηγαίνει στο γήπεδο να πέσει θύμα φαινομένων βίας.
ΠΗΓΗ:METROSPORT