(Άρθρο του Ανδρέα Ζαμπούκα στο protagon.gr)
Είχα ακούσει διάφορα για τη συμπεριφορά πατεράδων σε γήπεδα, αλλά δεν το πίστευα. Εμείς στην οικογένεια κάνουμε άλλα αθλήματα κι έτσι δεν έτυχε να βρεθώ σε προπόνηση πιτσιρικάδων ούτε σε αγώνες παιδικών πρωταθλημάτων. Το προηγούμενο Σάββατο όμως, «απόλαυσα» από κοντά την καυτή ατμόσφαιρα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, μεταξύ δωδεκάχρονων.
Προτού αρχίσει το ματς, όλα ήταν ήρεμα. Οι μικροί έκαναν ζέσταμα, οι προπονητές τους κοίταζαν και στις χαμηλές κερκίδες υπήρχαν παρέες με γονείς που κράταγαν καφέδες και νερά στο χέρι. Ήρθε κι ένα διαιτητής και το παιχνίδι ξεκίνησε.
Οι μπλε έπαιζαν με τους πορτοκαλί, αλλάζοντας γρήγορες πάσες και παρουσιάζοντας μια όμορφη εικόνα, που είχα καιρό να τη δω. Άλλωστε έχω και κάτι χρόνια να πάω σε γήπεδο. Επειδή μ΄ αρέσει όμως, να κόβω φάτσες, έριχνα κλεφτές ματιές σ΄ έναν ευτραφή κύριο που κράταγε μια τεράστια αρμαθιά κλειδιά και τα μέτραγε, συνεχώς.
Τι διάολο, δεσμοφύλακας ή αποθηκάριος είναι, σκέφτηκα. Κάτι δε μου πήγαινε καλά μ΄ αυτόν. Δεν έπεσα έξω στις υποψίες μου. Με το που έγινε το πρώτο τζαρτζάρισμα, πετάχτηκε πάνω. Με το δεύτερο, τρίτο άρχισε να ανεβοκατεβαίνει τις σειρές και να ωρύεται.
Όταν μάλιστα, ο διαιτητής άφησε μια σκληρή φάση να εξελιχθεί, μαζεύτηκαν καμιά δεκαριά, με πρωταγωνιστή πάντα τον χοντρούλη κύριο και τα έχωναν σε παιδιά και διαιτητή. Δεν πίστευα στ΄ αυτιά μου.
Ο φίλος μου, που έπαιζε ο γιος του, άρχισε να γελάει.
Είδες, μου λέει; Αυτό γίνεται κάθε Σάββατο. Ώσπου να τελειώσει, έτσι θα κάνουν. Κάποιες φορές έρχεται ο φύλακας για να τους ηρεμήσει...Άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Πρώτα αναρωτήθηκα για την κρυμμένη βαρβαρότητα που κρύβουν μέσα τους κάποιοι γονείς, ύστερα για το ότι «ζουν ανάμεσα» μας και στο τέλος ότι ψηφίζουν… Αλλά δεν ήταν αυτό που με προβλημάτισε πιο πολύ.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση η απάθεια των προπονητών και ο διαιτητής. Και καλά, αυτός μπορεί να είναι μαζόχας για να πάει τα Σάββατα για λίγα ψωροευρώ (πόσα να του δίνουν, αλήθεια…).
Οι προπονητές όμως; Δεν αισθάνονται υπεύθυνοι και έκθετοι μπροστά στους αθλητές τους;
Δεν υπήρξε κάποιος να τους κεντρίσει τη συνείδηση του παιδαγωγού που πλάθει έναν ξύπνιο, ευέλικτο και αποτελεσματικό ποδοσφαιριστή; Δεν άκουσαν αυτοί τίποτα για τους μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους που επιλέγουν πλέον, τα ταλέντα απ΄ τις πνευματικές τους επιδόσεις;
Τίποτα. Καμία αντίδραση.
Επέτρεπαν αυτό το κακόγουστο σκηνικό και μάλιστα φώναζαν και οι ίδιοι πολύ αυστηρά στους παίκτες τους για να εναρμονιστούν με την ατμόσφαιρα.Όταν έφυγα, κατάλαβα ότι κι εδώ, όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις, οι παρεξηγημένοι κανόνες της αγοράς κερδίζουν τις ανεύθυνες «συνειδήσεις» των ανθρώπων.
Οι γονείς πληρώνουν και ο «πελάτης» έχει πάντα δίκιο. Ακόμα κι όταν βρίζει το παιδί του ή τα παιδιά των άλλων. Και πάντα κερδίζει αυτός που προκαλεί περισσότερο κι όχι ο άλλος που κάθεται ήσυχος και δε μιλάει.
Γι΄ αυτό οι προπονητές δεν αντιδρούν κι αφήνουν τη χυδαιότητα να εξελίσσεται.Ποια λύση υπάρχει; Πάντα το σχολείο είναι η λύση. Αλλά έχει γίνει πια ανέκδοτο και ρητορεία. Δυο ώρες γυμναστική την εβδομάδα και με τους περισσότερους γυμναστές να «βολτάρουν» στο προαύλιο, σχολικός αθλητισμός δεν υπάρχει.
Όλο και λιγότερο ακούς για ομάδες του σχολείου, για σχολικά πρωταθλήματα και για δραστηριότητες που οργανώνονται και καθοδηγούνται από την εκπαιδευτική κοινότητα. Τι να φέρω στο μυαλό μου τώρα;
Τη σημασία των ομαδικών αθλημάτων, τη συλλογική συνείδηση μέσα από την κοινή δράση, την προσπάθεια όλων που θα στηρίξει την ταυτότητα του σχολείου, την εκτόνωση των εφηβικών ενστίκτων και της επιθετικότητας;
Όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα θα έπρεπε να τα δουλέψει στη σκέψη του ο γυμναστής αλλά το κυριότερο θα ήταν η υπεύθυνη καθοδήγηση για μια κουλτούρα άμιλλας και αξιοπρέπειας στον αθλητισμό και στο ποδόσφαιρο.
Γιατί κακά τα ψέματα, είναι ο βασιλιάς των σπορ και το πιο θεαματικό άθλημα. Κι ας κρύβει βία, σκληρή αντιπαράθεση, επιθετικότητα και μερικές φορές βαρβαρότητα. Αν υπάρχει υπεύθυνος άνθρωπος να διδάξει συμπεριφορές και ηθική, όλα όμορφα γίνονται.
Αυτά λοιπόν με το ποδόσφαιρο των μικρών. Αφέθηκαν κι αυτοί απροστάτευτοι, στην ανευθυνότητα του φαντασμένου «πελάτη» που ονειρεύεται ότι ο πιτσιρικάς του θα πάρει κάποτε, μεταγραφή στον Ολυμπιακό και θα τα κονομήσουν…
Μέχρι τότε, θα βρίζει, θα ουρλιάζει και θα θυμίζει όχλο στο Κολοσσαίο. Τι τώρα, θα κάτσει το σχολείο ν΄ ασχοληθεί με κουλτούρες και συμπεριφορές στις ομάδες; Αφού οι πατεράδες τα πάνε μόνοι τους στους «συλλόγους»…
Ακόμα όμως, δεν έμαθα τι τα ήθελε τόσα κλειδιά ο φωνακλάς πατέρας. Θα μάθω, πού θα πάει…