Από τον φίλο προπονητή σε ακαδημία Με........η πήρα το παρακάτω κείμενο το οποίο δημοσιεύω αυτούσιο.Αλώστε είναι από τα θέματα που έχουν να κάνουν με παιδιά όπου θα πρέπει να δίνουμε περισσότερη βάση.Πρέπει αυτοί που ασχολούνται με αυτά τα αθώα πλασματάκια να ξεχωρ΄ζουν περισσότερο για το ήθος παρά για τις "τεράστιες" γνώσεις στην προπονητική.Επειδή ασχολούνται με μια ευαίσθητη ηλικία και επειδή διαμορφώνουν κατά ένα ποσοστό χαρακτήρες,αυτοί που επιλέγονται για να διδάξουν σε ακαδημίες θα πρέπει να περνάνε από "ακτινογραφία" και να είμαστε υποψιασμένοι για όλους και για όλα!!!
Ο Βασιλιάς της Σπάρτης Λεωνίδας χρειάστηκε 300 συμπολεμιστές για να αντιμετωπίσει τους αμέτρητους πέρσες του Ξέρξη. Ο Παπαφλέσσας με καμιά 200ρια στο Μανιάκι αντιμετώπισε τους χιλιάδες στρατιώτες του Ιμπραήμ. Το ήξεραν μέσα τους λίγο πολύ το αποτέλεσμα της μάχης αλλά δεν δείλιασαν λεπτό. Τη ζωή τους για μια λεύτερη πατρίδα. Πήγαν αποφασισμένοι. Είχαν ψυχή. Και αυτά τα κατορθώματα των προγόνων είναι τα φωτεινά παραδείγματα σήμερα . Δεν παραλληλίζω τον εαυτό μου με αυτούς τους ήρωες δεν το τολμώ ούτε να το σκεφτώ. Η σκέψη μου πάει στα 8 παλληκαράκια που είχα μαζί μου να αντιμετωπίσω τους 16 αντιπάλους . Έτυχε, για ακόμα μία φορά ,για διαφόρους λόγους σεβαστούς και ξεχωριστούς να μην έχω όλους τους ποδοσφαιριστές μου .Σεις που ήσασταν στον σημερινό αγώνα μπορεί με περίσσιο χιούμορ να συμπληρώσετε: Ναι κόουτς αλλά είχες δύο τερματοφύλακες . Αυτούς είχα και με αυτούς θα έπαιζα. Αλλά κάνω τη προσπάθεια μιας και το fair play ζει (;) μέσα στο γκαζόν και ενημερώνω τον αντίπαλο προπονητή ότι έχω μόνο οκτώ παίκτες στη διάθεση μου . Η απάντηση του :εγώ θα ξεκινήσω με εννιά να δω πως θα πάει το παιχνίδι !!(αλήθεια οι προπονητές ακαδημιών πληρώνονται με την νίκη και για πιο fair play πιο σεβασμό μιλούν στα δωδεκάχρονα; Ο Πρόδρομος ακούει το διάλογο και κουνάει με μορφασμό το κεφάλι .Ας είναι .Τουλάχιστον είμαστε λιγότεροι αλλά θα αγωνιστούμε με αξιοπρέπεια. Και δεν αναφέρομαι που αγωνιζόμαστε με παίχτη λιγότερο αλλά για το ότι ο αντίπαλος ανά δέκα λεπτά αλλάζει πρόσωπα στην ομάδα αφού έχει επτά αλλαγές στη διάθεση του και γω αλλάζω τον Μέλι τον Κωστή μου, με τον Νώντα . 
Θέσεις δηλαδή τον εμπρός πίσω για να παίρνουν ανάσες .Ξεκινά ο αγώνας και γώ κάθομαι στο πάγκο. Ένας λιγότερος αλλά δεν φαίνεται πουθενά .Το παιχνίδι ισορροπημένο και η ζυγαριά γέρνει λίγο προς το μέρος μας .Σουτ γκολ από τον αριστεροπόδαρο Νικολάκη μου.1-0 εμείς .Σέντρα ,πιέζουμε στην αντίπαλη περιοχή .Σουτ με το αριστερό , το όχι κάλο πόδι του ο Πετρής μου απόκρουση του τερματοφύλακα και ο δικός μου γκολκίπερ (είπαμε τερματοφύλακες δύο)που τρέχει στην πορεία της μπάλας κάνει το 2-0.Το ημίχρονο μας βρίσκει στο 2-1. Αναζητώ με τον Χρήστο (κόουτς στα junior )κάποιο από τα junior που αγωνίζονται αμέσως μετά από το προπαιδικό έστω να συμπληρώσω την ομάδα. Τίποτα .2-2. Η κούραση των παιδιών είναι εμφανή .Μόνο στο σκορ όμως .Γιατί αυτά τα παιδιά διαθέτουν πείσμα και βαθιά ψύχη. 3-2 Από τον Νικολή που μπορεί να έβλεπε περισσότερους αντιπάλους αλλά δεν ίδρωνε το αυτί του. Το πόδι του όμως φαρμάκι .Όταν έβαλε και το τέταρτο δεν θα ήθελα με τίποτα να είμαι ο αντίπαλος προπονητής .Τι να μας πει ο Ξέρξης ; Από που να αντλήσει τη δύναμη να δικαιολογηθεί στους παίχτες του. Προπονητή σε κάνει το χαρτί άνθρωπο όχι. Με τέτοια παιδιά υπάρχει μέλλον .